ارسلان دمیرچی؛ فرزاد داداش زاده
چکیده
هدف: هدف پژوهش حاضر، مقایسه دو حجم شش و هشت هفته‌ای تمرینات موازی بر شاخص‌های آمادگی جسمانی، تغییرات کورتیزول و پروتئین واکنشی C با حساسیت بالا (CRP-hs) در فوتبالیست‌های نوجوان بود. روش‌شناسی: بیست فوتبالیست (سن: 91/0 ± 15 سال، وزن: 07/10 ± 10/61 کیلوگرم) با حداقل 5 سال سابقه فوتبال، به‌صورت تصادفی به دو گروه 10 نفری شش و هشت هفته تقسیم شدند. ...
بیشتر
هدف: هدف پژوهش حاضر، مقایسه دو حجم شش و هشت هفته‌ای تمرینات موازی بر شاخص‌های آمادگی جسمانی، تغییرات کورتیزول و پروتئین واکنشی C با حساسیت بالا (CRP-hs) در فوتبالیست‌های نوجوان بود. روش‌شناسی: بیست فوتبالیست (سن: 91/0 ± 15 سال، وزن: 07/10 ± 10/61 کیلوگرم) با حداقل 5 سال سابقه فوتبال، به‌صورت تصادفی به دو گروه 10 نفری شش و هشت هفته تقسیم شدند. دوره تمرینی شامل تمرینات عمومی (سه هفته) و اختصاصی بود و به‌صورت سه جلسه در هفته به مدت 90 دقیقه برگزار شد. نوع و شدت تمرینات برابر بوده و فقط حجم تمرینی بین گروه‌ها متفاوت بود. قبل و بعد از دوره، توان هوازی (آزمون 1609 متر)، سرعت (دوی 60 متر) و استقامت عضلانی (شنا سوئدی و دراز و نشست) در ساعت 8:45-8 عصر و نمونه‌های خون وریدی برای اندازه‌گیری کورتیزول و CRP-hs در شرایط ناشتا (8:30-8 صبح) از آزمودنی‌ها اخذ شد. یافته‌ها: مقادیر VO2max، سرعت، دراز و نشست و شنا سوئدی هر دو گروه نسبت به مقادیر پایه بهبود معنی‌داری نشان داد. حجم تمرینی هشت هفته در خصوص کاهش غلظت کورتیزول موثرتر بود (%77/16، 033/0=P)، اما سرعت گروه شش هفته با اندازه اثر بزرگتری (11/0- =r) بهبود یافته بود (%27/5). همچنین، در مورد سایر متغیرها تفاوتی بین دو گروه مشاهده نشد. نتیجه‌گیری: به‌نظر می‌رسد افزایش تدریجی شدت تمرینات آماده‌سازی در مدت هشت هفته نسبت به افزایش مشابهی در طول شش هفته، منجربه کاهش موثرتر مقادیر سرمی کورتیزول فوتبالیست‌های نوجوان می‌شود، اما در مورد سطوح hs-CRP و بهبود متغیرهایی نظیر VO2max، سرعت و استقامت عضلانی مزیت بیشتری ندارد.
